Interview door Marjolijn Rijzig, voor Het Ouder en Kind Festival (mei ’25)
Wanneer je met Abdessamad (32) praat, voel je het meteen: muziek is voor hem niet zomaar een
hobby, het is een manier van leven. Bandleider van Orchestre Srour, violist, zanger en sinds
anderhalf jaar ook trotse vader van dochter Isra. We spreken elkaar over zijn muzikale reis, de
Marokkaanse invloeden die hem gevormd hebben, en de rol van muziek in het vaderschap.
Op deze pagina
Van darbouka tot viool, van oost naar west
“Ik kom uit een muzikale familie,” vertelt Abdessamad. “Mijn vader was een bekende Marokkaanse
muzikant, en mijn ooms waren ook muzikaal én academisch onderlegd.” Al jong begon hij met
slagwerk – van de traditionele Darbouka tot drumstel – maar het was een viool in een videoclip van
de artiest Saïd Senhaji die zijn hart veroverde. “Op een zomer in Marokko hoorde ik een violist die
traditionele Marokkaanse klanken combineerde met moderne muziek. Ik luisterde zijn cd zó vaak
dat mijn moeder een oefenviool voor me kocht. Vanaf dat moment was ik verkocht.”
Wat begon als een onschuldige hobby, groeide uit tot optredens met bekende artiesten in Nederland,
Marokko, Frankrijk en Zwitserland. “Op m’n zestiende speelde ik als freelance artiest en zeven jaar
geleden richtte ik de band Orchestre Srour op. Daarmee treden we regelmatig op bij bruiloften en
events; van grote feesten met een voltallige bezetting tot intieme gelegenheden in kleinere
samenstelling.”
Stedenwijkse soul en Arabische viool op Despacito
Hoewel zijn basis ligt in de traditionele Marokkaanse muziek, heeft Abdessamad een brede
muzikale smaak. “Op school noemden ze ons de Boyz II Men van Stedenwijk,” lacht hij. “Ik zong
meerstemmig met vrienden – we waren gek op R&B en artiesten als Usher, Peabo Bryson en
Whitney Houston.” Die liefde voor verschillende stijlen komt nog steeds terug in zijn werk: met
zijn viool speelt hij net zo makkelijk Engelstalige popnummers op gevoel.
Met hoorbare trots laat hij me zijn eigen versie van Despacito horen – het nummer dat voor hem het
startschot betekende van een nieuwe fase in zijn leven, met zijn gezin én zijn muziek.
Wat hij vanuit huis meekreeg, is meer dan muzikaliteit alleen. “Ik leerde luisteren. Niet alleen naar
de melodie, maar naar de hele opbouw van een nummer – van baslijn tot backing vocals. Dat
analytisch luisteren heeft me geholpen om mijn band te leiden. Ik weet wat ik van mijn muzikanten
wil, hoe een optreden moet klinken en voelen, zodat het totaalplaatje klopt. We gaan keer op keer
voor die explosies aan muziekaroma’s!”
Regie en de vaderrol
“Ik voel me het prettigst in de regierol,” zegt hij. “Niet om alles te bepalen, maar om het beste uit de
groep te halen.” Toch is dat soms een uitdaging. “In de Marokkaanse muziekkringen werken we met
ervaren mannen. Dan komt er ineens een ‘jochie van 32’ die zegt hoe het moet. Dat botst weleens,”
geeft hij grinnikend toe. “Maar uiteindelijk draait het om vertrouwen en gezamenlijk plezier in
muziek.”
Ook thuis krijgt muziek vanzelf een plek. “Wanneer ik me klaar maak voor een optreden, zie ik hoe
nieuwsgierig Isra is naar mijn instrumenten. Ze mag ze gerust onderzoeken – ik vind het mooi dat
ze al spelenderwijs kennismaakt.” Zingen voor haar werkt rustgevend, maar van muzikale
opvoeding is nog geen sprake. “Ze is nog superjong. Het is nu vooral leuk meedoen, niet opleggen.”
Of zij later dezelfde muzikale route volgt, is voor hem geen vereiste. “Wat ik haar vooral wil
meegeven, is dat ze moet doen wat ze leuk vindt en wat bij haar past. Dat heb ik zelf ook altijd
meegekregen.”
Muziek als verbinding
Wat muziek voor hem betekent? “Het is van grote waarde. Het is mijn manier om emoties te uiten,
om contact te maken, om anderen te raken. Als iemand na een optreden zegt: ‘Je raakte me diep’,
dan weet ik waarvoor ik het doe.”
De verschillen tussen waardering in Nederland en Marokko zijn er nog wel. “In Nederland is het
professioneler geregeld, met rechten, management, platforms. In Marokko is het laagdrempeliger –
daar kan de buurjongen naast een grote artiest staan. Dat maakt het toegankelijker, maar ook soms
onvoorspelbaarder of confronterender.”
Wat geef je je dochter mee?
“Ik wil vooral dat Isra haar eigen pad volgt. Als dat muziek is, prachtig. Als het iets anders is, net zo
mooi. Maar wat ik haar hoop mee te geven, is dat muziek verbindt. Dat het deuren opent,
gesprekken op gang brengt, en je blijft verrassen.”
Tot slot benadrukt Abdessamad ook zijn maatschappelijke rol. “Ik hoop dat zij mij later ziet als
iemand die niet alleen muziek maakte, maar ook iets betekende voor anderen. Een voorbeeld was.”
Afsluiten in majeur
Dank voor het mooie gesprek, Abdessamad. Je vertelde je verhaal met humor, diepgang en passie.
Het laat zien hoe muziek generaties overstijgt, werelden verbindt en een fundament kan zijn in
zowel opvoeding als identiteit.
En petje af: je hebt zelfs de Pokémon theme song onder de knie gekregen! Dat is echt niet
makkelijk! Wat mij betreft hoor je daarmee sowieso thuis op het podium van het Ouder en Kind
Festival. Want muziek maken die raakt én vrolijk maakt, dat hoort helemaal thuis op het festival.